گفتمان: میزبانی ایرانی‌ها در جام باشگاه های آسیا به عربستان و هند رسید و بحرینی‌ها هم میزبان تیم ملی ایران شدند. بعد از اعلام این خبر، صدای وا مظلومای اهالی فدراسیون و فوتبال به آسمان رفت.
رفتار تکراری و گلایه از نفوذ کشورهای عربی حوزه خلیج فارس و درخواست از وزارت خارجه برای کمک به فدراسیون تنها کاری بود که ما انجام دادیم.
خودمان هم می‌دانیم کارهایی که کرده‌ایم هیچ کمکی به ما نخواهد کرد و تیم‌های ما مجبور هستند راهی عربستان و بحرین شوند. دو کشوری که رابطه سیاسی خوبی با آنها نداریم.
خسته نشدیم از این همه ناله از نفوذ کشورهای عربی در آسیا؟ فکر نمی‌کنیم این وسط بی‌درایتی و بی‌مسئولیتی مسئولان فدراسیون فوتبال نقش بیشتری در این داستان دارد؟
نمی‌شود از زمینی که نه چاه آب دارد نه در آن منطقه باران می‌بارد، انتظار برداشت هندوانه داشت. با وضعیت فدراسیون فوتبال همین که در مسابقات حضور داریم باید هزار بار خدا را شکر کنیم.
بهتر است دست از ناله کردن برداریم و فکری به حال خودمان کنیم. ما فقط در ادعا کردن اول هستیم. بهترین تیم آسیا، بهترین تماشاگران دنیا، بهترین ورزشگاه‌های خاورمیانه و …
همیشه به دنبال بهانه می‌گردیم در حالی که مهم‌ترین مقصر در خانه خودمان نشسته است. داستان ویلموتس را به یاد بیاورید تا بدانید با چه سیستم فشل و فرافکنی روبرو هستیم.
اگر عرضه دارید بروید و مثل عربستان، بحرین و قطر با ای‌اف سی معامله و لابی کنید و میزبانی بگیرید. اگر توان ندارید و نمی‌توانید کاری کنید، لطفا روضه نخوانید و بی‌عرضگی خود را گردن دیگران نیندازیم.
داستان وقتی جالب می‌شود که فدراسیونی که توانایی گرفتن میزبانی بازی‌های گروهی باشگاه‌های آسیا را ندارد، ادعای میزبانی جام ملت‌های آسیا را دارد و سعی می‌کند با کارهایی مثل این ناکارآمدی خود را به حاشیه ببرد.
در سینمایی «مسخره باز» شاپور با بازی (بابک حمیدیان) در یک سلمانی کار می‌کند و هر روز هم تن ماهی می‌خورد. او وقتی تن را باز می‌کند در آن مو پیدا می‌کند و به کارخانه سازنده زنگ می‌زند. کاظم خان با بازی (علی نصیریان) که صاحب مغازه است هم هر روز خطاب به شاگردش می‌گوید:« مو از خودمونه شاپووووور! دست از سر این کارخونه بدبخت وردار! زندگیمونو مو ورداشته!»
حالا ما هم باید داد بزنیم و بگوییم دست از سر ای اف سی برداریم که اشکال از خود ماست. اگر نتوانیم به وضعیت فدراسیون فوتبال سامان بدهیم و قدرت خود را در آسیا بیشتر کنیم، مدام باید قربانی لابی‌های کشورهای دیگر شویم.
نه تنها در فوتبال بلکه در سیاست و اقتصاد هم باید تعداد دوستان‌مان را بیشتر کنیم و قدرت لابی‌مان را بالا ببریم که بدون این دو ابزار باید همیشه نالان باشیم و آه و گریه کنیم.