گفتمان: روستا یا ده از قدیمی‌ترین زمان یک واحد اجتماعی و تشکیلاتی بوده که در آن گروه‌هایی از مردم روستایی برای همکاری در زمینه‌های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی گرد هم تجمع یافته‌اند.
این را باید اضافه کرد که اساس زندگی اجتماعی ایران روستایی بوده و بر این بنا شکل گرفته است.
عشایر که مفرد آن عشیره است، واژه‌ای است عربی به معنی برادران، قبیله، تبار، نزدیکان خویشاوندان، دودمان و به جمعیتی از مردم اطلاق می‌شود که دارای سازمان اجتماعی مبتنی بر گروه‌های خویشاوندی می باشد.
روستا محدود به یک محیط جغرافیایی بوده و عشایر دارای زندگی ییلاق، قشلاقی و محدود به یکجا نیستند. اما هر دو متاثر از هم و رسالت تولید مواد غذایی جامعه را بر عهده دارند.
روستا که از آن به عنوان قطب تولید و اشتغال یاد می شود بر اثر خشکسالی های متوالی سالیان اخیر و نیز اجرای سیاستهای غلط و بی توجهی به نیازهای آنها این قشر یا راه مهاجرت به شهر را در پیش گرفته و یا عملا به یک مصرف کننده تبدیل شده است که با ماهیت مولد بودن آن منافات دارد.
اجرای سیاستهای صحیح و توجه و رفع نیازهای آنها می تواند باعث مهاجرت معکوس و قرار گرفتن روستا در ریل تولید و خودکفایی باشد.
عشایر نیز که مشتق شده از روستا و مکمل آن می باشد و به فرموده رهبر کبیر انقلاب ذخایر انقلاب نامیده شدند این روزها حال روز خوشی نداشته و در ورطه ورشکستگی قرار دارد.
ورشکستی کشاورزی روستایی در اثر خشکسالی و تداوم دامداری سنتی و در پی آن پایان پذیری مراتع تهیه الوفه و نهاده های دامی را به مهمترین معضل حال حاضر عشایر تبدیل کرده و زندگی عشایری را غیر مفید جلوه داده است.
از آنجا که تامین مواد غذایی یک جامعه در گرو فعال بودن روستا و عشایر می باشد لذا نامگذاری روزی بنام آنها نباید فقط مختص به گرامیداشت آن بوده و دولتمردان باید نیازها را احصا، موانع سد راه را برطرف و با تدوین برنامه های اصولی این دو زیست حیاتی را احیا و برای تداوم حیات بشریت هم که شده سرپا نگه دارند.
| بیشتر بخوانید: |
| طرح تاسیس سازمان توسعه روستایی کشور در مجلس مطرح است |
| توجه به حل مشکلات عشایر استان ایلام ضروری است |