علی اصغر اسدی در تابناک ایلام نوشت:
«آبه شینزو» نخست وزیر ژاپن که روز جمعه از مقام خود استعفا کرده، در یک کنفرانس خبری در توکیو گفت که وضع سلامتی اش وخیم‌تر شده و از ماه گذشته احساس خستگی می‌کند.
او با بیان اینکه استعفا از ایجاد مشکل در شکل گیری خلاء رهبری جلوگیری می‌کند، تصریح کرد: به دلیل بیماری، اعتماد به نفس خود برای خدمت به ژاپنی‌ها را از دست داده است.
در حالی نخست وزیر مترقی ترین کشور آسیا از بیم تاثیر بیماری بر تصمیم گیری های مدیریتی از مقام نخست وزیر یک کشور بزرگ استعفا نمود که در کشور در حال توسعه ای همچون ایران ،بسیاری از مقامات وتصمیم گیران کشور با وجود عبور از دوران بازنشستگی وبه رغم ضعف شدید جسمانی حاضربه رها نمودن پست های مدیریتی نیستند .
مقامات مسئول در کشور ایران که قاطبه آنان از سن بازنشستگی عبور کرده و بعضا نیز حساسترین پست های مدیریتی وتصمیم گیری کشور را در اختیار داشته وگاها بدلیل تاثیر گذاری کهولت سنی ،تصمیماتی را اتخاذ می کنند که خروجی آن می تواندبه حال منافع کلان کشور مضر باشد ،باید درس وطن دوستی وصیانت از منافع کشور را از نخست وزیر مستعفی ژاپن بیاموزند .
بررسی چرایی این سوال که ژاپن چگونه ژاپن شده و به رغم اجرای طرح های چند ساله توسعه ای ایران نمی تواند از گردنه درحال توسعه عبور نماید را می توان در همین موضوع استعفای نخست وزیر ژاپن جستجو کرد .در یک سو کشوری قرار دارد که نخست وزیر آن از بیم تاثیرگذاری بیماری اش بر تصمیمات مدیریتی به خاطر منافع کشورش استعفا می دهد ،اما در این سو در کشوری دیگر ؛مدیران بیمار وبازنشسته اش برای استمرار مدیریت و جلوگیری از عدم چرخش نخبگان ،به تبصره ها واصلاحیه قوانین ویا گواهی پزشکی متوسل می شوند.اینجاست که می توان توسعه یافتگی و عدم توسعه یافتگی را به طور دقیق معنا کرد.
با نگاهی به وضعیت سلامت جسمانی ومیزان سن بسیاری از مدیران ارشد کشوری در حوزه های مختلف که تعداد آنها هم کم نیست ،به این مهم دست می یابیم که حساسترین تصمیمات برای توسعه کشور و یاحوزه های مختلف سیاسی و امنیتی از ناحیه کسانی اتخاذ می شود که ممکن است آثار ضعف جسمانی ویا کهولت سنشان بر این تصمیمات کاملامشهود باشد ،تصمیماتی که گاها بصورت مستقیم بر آینده دهها میلیون ایرانی تاثیر می گذارد .
لذا چنانچه بخواهیم موضوع استعفای آبه بخاطر جلوگیری از تاثیر سلامت بر اتخاذ تصمیمات کلان کشوری به نفع مردم آن کشور را یک حرکت در راستای تامین منافع ملی کشور قلمداد کرده آن را بعنوان الگویی بی نظیر به دیگر کشورها تسری ببخشیم،مسئولین کشور ایران باید اولین گیرنده درس از استعفای آبه به حساب آیند.
بی شک الگو پذیری مدیران سالخورده ای که سالهاست بر مصادر حساس مدیریتی کشور تکیه زده اند از سنت حسنه ای که آبه غیر مسلمان برجای گذاشت، می تواند تامین کننده منافع ملی کشوری باشد که تاثیرگذاری کهولت سن وعدم سلامت جسمانی مدیرانش تاکنون هزینه های گزافی را بر دست مردم ومنافع ملی آن گذاشته است .