گفتمان، امین جمشید زاده: عمل سزارین که در شاهنامه سخن سرای بزرگ و پیر فرزانه و شاعر توس حکیم ابوالقاسم فردوسی به رستم زایی یا رستمینه شهره خاص و عام شده است یک نوع زایمان غیر طبیعی است که در آن نوزاد با ایجاد برشی در دیواره شکم و رحم مادر خارج می شود و در واقع در شرایط ویژه ای که مادران باردار به دلایل پزشکی توانایی یک زایمان طبیعی را دارا نباشند از روش سزارین که نوعی عمل جراحی است پزشکان و جراحان متخصص استفاده می کنند تا فرایند زایمان تسهیل و میسر شود.
اگرچه به باور قاطبه مادران سزارین روشی ساده و بدون درد برای طی کردن پروسه صعب و پر درد زایمان است که تعداد کثیری از مادران از مصائب و عوارض پس از زایمان سزارین بی اطلاع هستند؛ حالا با فلاش بکی به این موضوع قضیه برنامه اقدام جامع راهبردی مشترک« برجام» از مسیر اصلی خویش خارج شده و نیاز مبرم از جانب طرفین۱+۴ و ایالات متحده به سزارین دارد که طی گفت و گوهایی طولانی و فرسایشی و بطئی ۱۷ ماهه قرار است به زودی برجام که در اتحادیه اروپا در نوبت جراحی قرار دارد به اتاق عمل برود و طفل برجام متولد شود.
تقریبا هر گروهی که آدمی به آن ارادت قلبی و تعلق دارد از خانواده گرفته تا کل جامعه، مجموعه ای از باورها، نگرش ها و رفتارهای ضمنی یا علنی دارد که« درست» تلقی می شوند. هر عضو گروه که از این هنجارهای اجتماعی و بین المللی تخلف کند.« خروج افراطی و یکجانبه ایالات متحده از برجام در۱۸ اردیبهشت۱۳۹۷ هجری شمسی به دستور دونالد ترامپ رئیس جمهور سابق این کشور و تحمیل تروریسم تمام قد اقتصادی به ملت آزاده و نیک اندیش و دولت ایران» با خطر منزوی شدن و عدم تأیید اجتماعی و جامعه جهانی در منظومه سیاست رو به رو می شود.
بدین ترتیب گروه هایی که ما مردم در سیاره مادر به آن ها وابستگی و تعلق خاطر داریم از طریق پاداش و تنبیه اجتماعی اطاعت ما را متوجه و جلب می کنند؛ مضاف بر این اگر برای افراد یا گروه های دیگر احترام قائل شویم و آن ها را تحسین کنیم، ممکن است از هنجارهای آنان اطاعت کرده و باورها، نگرش ها و رفتارهای آن ها را در پیش گیریم تا مانند و شبیه آن ها باشیم، یعنی کوشش و سعی کنیم همانند آن ها شویم که این فرایند را زیست شناسان و در سطوح کالبدی جوامع مختلف، جامعه شناسان همانند سازی نامگذاری کرده اند.
بسیاری از تصمیم ها را نه یک فرد بلکه گروه ها و در سپهر سیاست بین الملل کشورهای مختلف و در موضوع برنامه هسته ای اعضایی که در سازمان ملل متحد عضو دائم و غیردائم پادمان منع گسترش سلاح کشتار جمعی« هسته ای» هستند اتخاذ می کنند.« در خصوص برنامه جامع اقدام جامع راهبردی مشترک موسوم به برجام هم ۱+۵ که قدرت های برتر جهانی در عرصه دیپلماسی هم قلمداد می شوند در سال۲۰۱۵ تصمیم به امضای برنامه راهبردی اقدام مشترک-برجام- شدند که با ورود دونالد ترامپ به کاخ سفید در ژانویه۲۰۱۷ این معاهده مانند دیگر معاهدات بین المللی تفاهم آسمان های باز و معاهده آب و هوایی پاریس و… به صورت یکجانبه و یک طرفه ملغی شد.»
اعضای خانواده متفقا تصمیم می گیرند که تعطیلات را در کجا بگذرانند، هیأت داوران در کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال کشور تصمیم می گیرند که فلان بازیکن گناهکار است یا نه، شورای شهر به صورت جمعی و گروهی تصمیم می گیرد که مالیات بر دارایی های مردم را افزایش دهد، رئیس جمهوری و رؤسای ستاد مشترک نیروهای مسلح تصمیم می گیرند تا با برنامه و اقدام درست وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی کرونا را مهار کنند که اتفاقا در این راستا موفق و درست عمل کردند؛ تصمیمات گروهی نوعا محتاطانه تر و محافظه کارانه تر هستند اگر اعضای گروه در آغاز تصمیم داشته باشند در مورد یک معمای خاص خطر کنند در آن صورت گروه خطرکننده تر می شود؛ اگر افراد گروه از آغاز تصمیم به محتاط بودن داشته باشند گروه به ضرس قاطع و حتما محتاط تر هم خواهد شد به همین خاطر اکنون این پدیده را که احیای برجام نیز به آن مبتلا و دچار گشته است اثر قطبی شدن گروهی می خوانند که ان شاءالله به قول حمید مصدق شاعر شهیر فقید بلند آوازه ایران سحر پیروزی ملت آزاده ایران نزدیک است و صبر استراتژیک در آستانه پایان یافتن و در نقطه پایانی است و مردم قهرمان ما فاتحان احیای برجام خواهند شد.
| بیشتر بخوانید: |
| پارادوکس شناختی درباره برجام |
| بله برون یا پارادوکس برجام مسأله این است؟ |
ثبت دیدگاه