گفتمان، علی اصغر اسدی:: حضور پرحجم روحانیون در عرصه های آموزشی و حاکمیتی یادآور سیطره کلیسا در سده های موصوف به دوران قرون وسطی،
بیزانس و رنسانس است.
مسئولین دولت فعلی تمام نگاه خود را بر توسعه حضور روحانیون در مدارس به هر شکلی متمرکز نموده اند.
استخدام روحانیون در مدارس، ابلاغیه سرباز روحانی در آموزش و پرورش و از سویی افزایش چند هزار میلیاردی بودجه رفاهی و معیشتی روحانیون و طلاب از این دست اقدامات است.
اقداماتی که بیشتر یادآور سیاست های دوران قرون وسطی برای سیطره کلیسا بر تمام شئون زندگی مردم است.
هرچند نمی توان منکر نقش روحانیت در سیستم ایدئولوژیکی همچون نظام جمهوری اسلامی بود اما واقعیت این است برخی سیاست ها برخلاف هدفگذاری ها از کم‌شدن تاثیر روحانیت بر امور فرهنگی و رفتاری و دینی جوانان و نوجوانان حکایت دارد .
آنچه که عیان است این سیاستگذاریها که با تمرکز بر یک بخش و رها شدن دیگر بخشها همراه شده است، نه تنها در به هدف نشستن سیاستگذاری ها کمکی نکرده بلکه نتیجه عکسی هم عاید شده است.
در شرایطی که بیکاری تحصیلکردگان و وضعیت نامناسب معیشتی مردم، منجر به شکل گیری موجی از نارضایتی شده است باید سیاستگذاری متوازنی را در جلوگیری از تشدید نارضایتی ها اتخاذ کرد.
در حالیکه درست یا نادرست، ناراضیان وضعیت موجود را از چشم روحانیون می بینند، آیا چنین سیاستگذاری هایی رشد بی رویه بی اعتمادی و تشدید نارضایتی را بدنبال نخواهد داشت؟!
آیا در چنین شرایطی که جوانان و نوجوانان حتی در برخی اصول هم تشکیک می کنند، سخن و توصیه های یک طلبه در مدارس خریداری دارد؟
ثبت دیدگاه