هنوز شش ماه از خودکشی “زینب ” دختر بچه سیزده ساله گلدره هلیلان نمی گذرد و در آستانه بازگشایی مدارس شاهد بروز یک رویداد تلخ دیگری از همان جنس و همان اتفاق در این خطه محروم هستیم.
به گزارش گفتمان زاگرس:اگر چه معتقدیم که با توجه به بار منفی خبرهای حوزه خودکشی برای جامعه کنونی ایرانی که سرشار از مشکلات متعدد است انتقال دهنده انرژی منفی به مردم است ،اما واقعا چه باید کرد؟ نمی توان بر آسیب های اجتماعی رو به رشد چشم بست از کنار آن با بی تفاوتی عبور کرد. چرا که معتقدیم سرپوش گذاشتن بر این معضل بزرگ اجتماعی هم به نوعی به استمرار بی خیالی دست اندرکارن این حوزه کمک خواهد کرد.
هنوز شش ماه از خودکشی “زینب ” دختر بچه سیزده ساله گلدره هلیلان نمی گذرد و در آستانه بازگشایی مدارس شاهد بروز یک رویداد تلخ دیگری از همان جنس و همان اتفاق در این خطه محروم هستیم .
منابع مطلع از روستای گلدره هلیلان اطلاع دادند که “مرتضی ” نوجوان پانزده ساله ساگن گلدره از توابع شهرستان هلیلان ،بدلیل مشکلات عصبی ،تنها راه برون رفت از زندگی پر از درد ورنج خود را وداع اجباری از حیات تشخیص وبرای همیشه به آن پایان داده است .
هر چند در چرایی خودکشی ” زینب ” سیزده ساله حرف وحدیث ها و تحلیل وتفسیرهای متعددی صورت گرفت ،اما بی شک بروز دومین تراژدی تلخ برای مردم محروم گلدره آن هم در کمتر از شش ماه نشان می دهد که موضعگیری ها ،برنامه ریزی ها وآمد وشدهای مقطعی مسئولین نتوانست چیزی از اصل موضوع یعنی “اپیدمی خودکشی” در استان آنهم در بین قشر نوجوان بکاهد .
بدون شک پدیده خودکشی به بخشی از فرهنگ زیست مردم استان ،خصوصا مردم محروم استان تبدیل شده است و مسئولین به جای تسکین مقطعی دردهای بی شمار مردم از طریق اهدای چند کیسه برنج ،روغن والبسه کارکرده ،باید به صورت علمی ومنطقی برای پیشگیری از وقوع چنین تراژدی های تلخی چاره اندیشی کنند.
خلاصه اینکه مسئولین دستگاههای متولی لاجرم باید به سطحی معقول از درک رسیده باشند که مقابله جدی وعلمی با این پدیده شوم تنها با برگزاری چند سمینار و اجرای چند پروژه هزینه بر ویا نمایش سرکشی از خانواده های داغدیده خلاصه نمی شود ،چرا که باید مسیر جدیدی را برای پیشگیری جدی این پدیده شوم در استان جستجو کرد تا در آینده نظاره گر پیکرهای نحیف نوجوانان این سرزمین بر روی دار نباشیم !