به یاد داریم که اوایل دهۀ ۹۰ هم محمد رضا رحیمی معاون اول احمدی نژاد فرانسه را تهدید کرده و گفته بود: اگر اخم کنیم صنعت خودروسازی فرانسه می خوابد! اگر امور این گونه بسامان می شد که چه نیاز بود به علم سیاست و حقوق؟
عصر ایران؛ مهرداد خدیر- یک عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس گفته است: «اگر بنا باشد کرۀ جنوبی سیاست بلوکه شدن اموال ملت ایران را ادامه دهد در وهلۀ اول، محصولات کره را در داخل کشور تحریم می‌کنیم، سپس از نفوذمان در جهان اسلام برای تحریم محصولات این کشور استفاده خواهیم کرد.»
در این که رفتار سئول در بلوکه کردن ۴ تا ۷ میلیارد دلار از پول صادرات نفت به بهانۀ تحریم‌های فزایندۀ آمریکا و تحت فشار شدید ایالات متحده، رفتاری غیر‌دیپلماتیک و غیر اخلاقی است و با قواعد تجارت آزاد سازگار نیست و ما نیز به هر یک دلار این پول نیاز داریم و دولت به شدت در مضیقه است، تردیدی نیست اما لحن آقای ابراهیم رضایی هم با اقتضائات جهان در سال ۱۳۹۹ خورشیدی نسبتی ندارد و بیشتر با شعارهای اوایل دهۀ ۶۰ و ناپختگی ها و خیال پردازی های کار به دستان تازه سازگار است و سال‌هاست در حال چشیدن ثمرات همان لحن ها هستیم.
ضمن این که کره‌ای‌ها توجیه می کنند به خاطر تحریم‌های بانکی نمی‌توانیم این پول را منتقل کنیم و در دو راهی گیر افتاده ایم و شرکت های بزرگ‌شان هم شاید به دولت خود انتقاد داشته باشند و کاسه‌کوزه‌ها را نمی توان سر آنها شکست یا شاید بخواهند به جای پول، کالا بدهند ( همان کاری که چین می‌کند). آن گاه باز هم می خواهیم کالای شان را تحریم کنیم؟!
تلخ است اما واقعیت این است که این جور حرف‌ها دیگر تأثیر چندانی ندارد و چه بسا راه‌های دیپلماتیک را نیز ببندد. حتی
اگر از زبان رییس جمهوری، وزیر خارجه یا سخنگوی وزارت خارجه هم بیان شده بود باز بخش تهدید آمیز آن قابل انتقاد بود. ما که خودمان تحریم‌ایم و از تحریم بد می‌گوییم محصولات کره را تحریم می‌کنیم و یا از نفوذمان استفاده می‌کنیم تا مردم
کشورهای اسلامی دیگر محصولات سامسونگ و ال جی و هیوندایی را نخرند؟! یعنی می گوییم ایها الناس! سامسونگ نحرید چون کره جنوبی بابت نفت به ما میلیاردها دلار بدهکار است و آنها هم موبایل و یخچال و اتومبیل خود را آتش می‌زنند؟! یعنی واقعا دنیا این جوری است یا آقای رضایی این گونه تصور می کند یا ما را جور دیگری تصور کرده است؟
آخر چه کسی دیگر این جور حرف ها را جدی می‌گیرد آن هم از زبان نماینده‌ای که قدرت اجرایی هم ندارد و در کشوری که سالانه ۲۰ میلیارد دلار کالا به آن قاچاق می‌شود؟
به یاد داریم که اوایل دهۀ ۹۰ هم جناب محمد‌رضا رحیمی معاون اول آقای احمدی‌نژاد گفته بود: از تحریم صنعت خودرو نمی‌ترسیم چون خودروسازی فرانسه به ما وابسته است و کافی است یک اخم کنیم تا صنعت خودروسازی فرانسه بخوابد!
این جور تهدیدها یادآور لطیفه ای است که اگر فلان کشور فلان کار را تا چند روز دیگر انجام ندهد پس کی می خواهد انجام دهد؟!
کافی است نوع مواجهه با امارات را پس از عادی سازی روابط با اسراییل با اوایل انقلاب که مصر و اسراییل صلح کردند مقایسه کنیم. در آن زمان بلافاصله روابط تهران و قاهره در اعتراض به پیمان کمپ دیوید قطع شد و هنوز هم قطع است. انور سادات ترور شد و حسنی مبارک آمد و بعد از ۳۰ سال او خلع و محمد مرسی اخوانی رییس جمهور شد و باز هم رابطه قطع ماند. او هم خلع و ژنرال سی‌سی رییس جمهور شد و باز هم قطع است. حالا اما نه از قطع روابط با امارات و مشخصا دوبی خبری هست نه اشغال سفارت شان. تقبیح عمل یک کار است و درست هم هست و تهدیدی که عملی نیست یا پرهزینه است بحثی است دیگر.
کُره جنوبی کار بدی کرده و دیر یا زود پول ما را باید پس بدهد ولی محصولات کُره در ایران محبوب است و کمتر خانه‌ای است که در آن محصولی از سامسونگ و برندهای مشهور دیگر را نبینیم و کشورها با برندهای خود شناخته می شوند.
دنیای امروز دنیای کمپانی هاست و این گونه لحن‌ها دیگر در داخل هم جذابیت ندارد و تنها می‌توان نتیجه گرفت ادبیات و تفکر برخی تغییر نمی‌کند. البته همین حالا بعید نیست ذیل همین نوشته همفکران ایشان ما را متهم کنند هوادار کره یا جیره‌خوار سامسونگ و الجی و هیوندا هستیم! حال آن که صنم و سمنی نداریم و تنها این شیوه حرف زدن را بی فایده بلکه پرضرر می دانیم و مردم هم جدی نمی گیرند و احتمالا این فرمایش گهربار را در کانالی از پیام رسان فیلتر شده تلگرام در گوشی سامسونگ خوانده اند!
غرض این است که هر حرفی را نباید زد و تهدید جواب نمی دهد. اگر تهدید و تحریم بد است از زبان هر که صادر شود بد است. نه این که ترامپ تهدید و تحریم کند بد است و ما تهدید و تحریم کنیم خوب باشد. در حالی که در حدِ حرف غیر رسمی است و عملی هم نیست.
این لحن و ادبیات اگر جواب می داد تا کنون جواب داده بود. نمایندۀ محترم با این زبان با اعضای خانوادۀ خود هم نمی تواند صحبت کند چه رسد به این که به جای تلاش دیپلماتیک و حقوقی خط و نشان هایی از این دست بکشیم که ارزش تبلیغاتی و مصرف داخلی هم ندارد، چه رسد به ارزش سیاسی و بُرد خارجی و مشکل را باید به درستی و از راه خود حل کرد.