به گزارش گفتمان زاگرس: امروز بار دیگر آسمان استان ایلام میزبان ریزگردهایی شد که نه تنها هوای پاک را ربودند، بلکه زندگی روزمره را به تعطیلی کشاندند. با نزدیک شدن به فصل گرم و خشک، باید شاهد تشدید این بحران در مناطق مرزی باشیم؛
بحرانی که گویا حضور ثابت آن را باید به عنوان بخشی از واقعیت زیست‌محیطی ایران پذیرفت. اما آیا تعطیلی تنها راه‌حل رویارویی با این معضل است؟
تعطیلی، هرچند راهکاری ضروری برای کاهش تلفات انسانی قلمداد میشود، اما تنها یک مُسکِن موقتی به حساب می آید که به جای آن، باید به دنبال راهکارهای ریشه‌ای برای مقابله با منشأ تشکیل ریزگردها بود.
واقعیت تلخ این است که از سال‌های پس از سقوط صدام، این میهمان ناخوانده به مهمانی دائمی تبدیل شده است
با گذشت بیش از سه دهه، دولت‌های مختلف نه تنها نتوانسته‌اند آن را مهار کنند، بلکه هر سال شاهد گسترش دامنه‌ی این پدیده بوده‌ایم. شعارها زیاد بوده‌اند، اما اقدامات مؤثر کم.
راه‌حل های پیشنهادی
۱. دیپلماسی زیست‌محیطی:
پیگیری جدی مذاکرات با کشورهای منشأ ریزگردها (عراق، عربستان، سوریه) برای اجرای طرح‌های مشترک تثبیت خاک و مقابله با بیابان‌زایی.
۲. درگیر کردن سازمان‌های جهانی:
استفاده از ظرفیت سازمان‌هایی مانند UNEP (برنامه محیط زیست ملل متحد) برای فشار بین‌المللی و جذب کمک‌های فنی و مالی.
۳. طرح‌های زیست‌محیطی فرامرزی:
اجرای پروژه‌هایی مانند کاشت نهال و ایجاد کمربند سبز در کانون‌های گردوغبار با همکاری کشورهای همسایه.
تا زمانی که این بحران صرفاً به عنوان یک «معضل داخلی» دیده شود، راه به جایی نخواهیم برد.
ریزگردها مرز نمی‌شناسند و مقابله با آنها نیز نیازمند عزمی فرامرزی است.
به جای تعطیلی‌های پیاپی، باید دیپلماسی محیط زیست را به میدان آورد.