گفتمان زاگرس: براساس گزارش سازمان ملل، تا سال ۲۰۵۰ جمعیت سالمند ایران به ۳۲ درصد خواهد رسید و همچنین بنا بر پیش‌بینی‌ها درصد سالخوردگی جمعیتی ایران تا سال ۲۰۸۰ نیز به حدود ۴۰ درصد جمعیت کشور خواهد رسید.
افزایش امید به زندگی و کاهش نرخ باروری دو عامل اصلی ناترازی جمعیت؛ کاهش جمعیت جوان و افزایش سالخوردگی جمعیت در ایران عنوان شده است.
هر چقد طی سالهای اخیر افزایش امید به زندگی بالارفته اما از آن طرف میل به ازدواج و نرخ باروری به دلایل متعددی پایین آمده و روند کاهشی داشته است.
کاهش آمارهای ازدواج و فرزند آوری را شاید بشود به دو دلیل باورها و نگرش‌ها و همچنین شرایط اقتصادی مرتبط دانست.
سیاست کنترل جمعیت طی چند دهه اخیر به یک باور برای مردم تبدیل شده و تغییر این نگرش نیازمند کار فرهنگی مستمر و استفاده از ایده های قابل فهم و توجیه پذیر برای مردمی باشد که به این باور برسانند که کاهش و پیری جمعیت در آینده برای کشور مضر بوده و در حقیقت از بین برنده نسل قوم ایرانی را در پی خواهد داشت.
اما دلیل مهمتر را می توان شرایط اقتصادی و عدم وجود انگیزه برای ازدواج و فرزند آوردی دانست .
بدون تردید در مناطق ما مهمترین عامل عدم ازدواج و فرزند آوری نداشتن شغل و درآمد می باشد.
متاسفانه باید گفت نسل جوان ما که بایستی در موعد مقرر تشکیل خانواده بدهد عمر خود را صرف جستن کار هدر داده و اکنون نیز اگر هم ازدواجی رخ دهد با بالارفتن سن شرایط برای فرزند آوری وجود ندارد.
باید به این ایده مضحک کارشناسان و تصمیم گیرانی که در مناطق برخودار زندگی می کنند و اقتصاد را دلیل اصلی عدم ازدواج و فرزند آوری نمی دانند گریه کرد چرا اکه اگر در مناطقی که به ازدواج و فرزندآوری باورمند تر هستند سرمایه گذاری شده بود و شرایط را از نظر اقتصادی برای جوانان مهیا و فراهم میشد اکنون شاهد کاهش جوانی جمعیت نبودیم که کاسه چه کنم چه کنم دست بگیریم.
دولتها هر کدام طرح ها و مشوقهای مختلفی را برای به ازدواج و فرزندآوری مطرح کرده اند اما بیشتر مسکن بوده و تا کنون جواب قابل اتکایی در بر نداشته اند.
لذا تا زمانی که بصورت ریشه ای آسیب شناسی نشود و طرح های کارشناسی شده اجرا و عملیاتی نگردد نباید انتظار توقف این پدیده شوم بود و همچنان باید به نظاره پیش بینی آمارها نشست.
ثبت دیدگاه