گفتمان: برای ما فرقی نمیکند سازمانها و دستگاه هایی که کمترین تأثیری در پیشرفت کشور ندارند، تعطیل باشند یا نه! اساساً چون وجود یا عدم وجودشان هیچ تغییری در روند امور ایجاد نمیکند، تعطیلی یا فعالیتشان در عمل یکسان است.
شاید بهتر باشد چنین سازمانهایی تعطیل شوند تا حداقل بار روانی ناشی از ناکارامدی و سوءمدیریتشان از دوش مردم برداشته شود.
این مقدمه را نوشتم تا نکات انتقادی بعدی این تصور را در ذهن مدیران و مخاطبان ایجاد نکند که نگرانی نویسنده صرفاً از تعطیلی یا کاهش ساعات کاری است، نه از بیماری مزمنِ بی خردی تصمیم گیران!
شاید پذیرش این واقعیت برای مسئولان دشوار باشد که ابر و باد و مه و فلک و ناکارآمدی مدیران دست به دست هم داده اند تا ایرانیان با انبوهی از بحرانها روبهرو شوند.
ما مردمانِ بحران دیده ای هستیم که تقریباً هر مصیبتی را تجربه کرده ایم؛ از وبا و کرونا تا خشکسالی و سیل، از گردوغبار تا برف و بوران، از سرمای ۲۰ درجه زیر صفر تا گرمای بیش از ۵۰ درجه.
از انقلاب تا ترور، از جنگ هشت ساله تا درگیریهای کوتاه مدت، از سقوط هواپیما تا انفجار و آتشسوزی، از کمبود آب و برق تا خاموشیهای پیدرپی—هر آنچه بحران نام دارد، از سر گذرانده ایم. اما در مواجهه با این ابرچالشها، تنها راه حل مدیریتی کشور تعطیلی یا تغییر ساعات کاری بوده است!
چه این تعطیلی به بهانه همدردی با آسیب دیدگان باشد، چه برای در امان ماندن از گرما، ریزگردها، ویروس یا کمبود منابع، نتیجه یکی است: فرار از مسئولیت. این بحرانها ریشه در نبود دوراندیشی، درایت و مدیریت کارآمد دارد؛ عواملی که حتی در تشدید بلایای طبیعی نیز نقش دارند. پس ردپایِ انسانی را میتوان در هر بحران—طبیعی یا غیرطبیعی—پیدا کرد.
اما در این سالها، به جای چاره جویی عالمانه و پیشگیری از بحرانها، تنها شاهد یک راهکارِ دم دستی، ارزان اما پرهزینه بوده ایم: تعطیلی و تغییر ساعات کاری! راهکاری که نهتنها مشکلی را حل نکرده، بلکه هزینه های سرسام آوری بر اقتصاد و مردم تحمیل کرده است.
این روزها، گویی همه چیز تعطیل است: ادارات، کارخانه ها، و حتی زیرساختها. با قطع برق، اینترنت و تلفن هم از کار میافتند. اخیراً هم برای “مدیریت گرما”، ساعات کاری ادارات به ۶ تا ۱۱ صبح محدود شده—گویی کرکره بانکها همزمان با شروع کار بازار بسته می شود! و وقتی برق قطع میشود و دستگاههای کارتخوان خاموش می مانند، چه نتیجه ای جز رکود مورد انتظار است ؟
در چنین شرایطی، این پرسش تلخ به ذهن میرسد: چرا کشوری با این همه ظرفیت و منابع، باید اینگونه اداره شود؟ آیا واقعاً تعطیلی تنها راه حلی است که مدیران ما برای هر مشکلی سراغ دارند؟ یا اینکه به جای آن روح تدبیر و چاره اندیشی در مدیران زنده شود ؟! حرکت به سمت خردورزی مورد انتظار است تا تجویز تعطیلی!
| بیشتر بخوانید: |
| اعتراضات اخیر و فقدان نگاه واقع بینانه |
| خویشتن داری و غلبه بر احساسات نیاز اساسی امروز / مردم را تحریک نکنید |
ثبت دیدگاه