گفتمان زاگرس مجتبی کاور؛بیش از یک سال از تشکیل دولت چهاردهم می‌گذرد؛ دولتی که برآمده از رأی و خواست مردم است. دولتی که بیش از ۱۶ میلیون نفر با انتخاب مسعود پزشکیان، او را به عنوان نهمین رئیس‌جمهور ایران برگزیدند تا به همراه هیئت وزیران خود، زمام امور اجرایی کشور را در دست گیرد.
اکنون که بیش از پانزده ماه از آغاز به کار این دولت می‌گذرد، اما برخی از مدیران پیشین، همچنان بدون تعیین تکلیف، مسئولیت‌های اجرایی خود را — با بی‌انگیزگی — ادامه می‌دهند. این مدیران نه‌تنها قصد کناره‌گیری از سمت خود را ندارند، بلکه همسو با برنامه‌ها و اهداف دولت نیز عمل نمی‌کنند و در بلاتکلیفی، روزگار می‌گذرانند.
تاکنون تغییرات محسوس و چشمگیری در سطح برخی وزارت‌خانه‌ها، در سطوح میانی و مدیران کل، توسط وزرای دولت چهاردهم رقم نخورده است. این روند منجر به نارضایتی افکار عمومی و به ویژه حامیان و مبلغان اصلی دولت شده است که با رأی خود خواستار تغییر بودند.
فقدان تغییرات مدیریتی به‌ویژه در سطح مدیران کل استان‌ها، فشار مضاعفی بر استانداران دولت وارد کرده است. از نگاه بسیاری از هواداران دولت و سیاسیون همراه، استانداران در انجام مأموریت خود برای تغییر مدیران کل و میانی چندان موفق نبوده‌اند و این موضوع موجب دلسردی آنان از مدیران ارشد استانی شده است.
بهانه‌ای که برای عدم ایجاد این تغییرات مطرح می‌شود، «وفاق» است. متأسفانه برخی مدیران کل با سوءاستفاده از این مفهوم و با تکیه بر لابی‌های پشت پرده و ایجاد روابط خاص با نمایندگان مجلس، می‌کوشند تا در جایگاه خود باقی بمانند. نتیجه این اقدامات، تضعیف توان مدیریتی و کارآمدی دولت در سطح استان‌هاست و استانداران را در معرض اتهام و انتقاد قرار داده است.
وزرای دولت باید به کندی سرعت تغییرات مدیریتی در استان‌ها توجه جدی نشان دهند. ادامه این روند نه‌تنها حامیان دولت، بلکه عموم مردم را نیز به اعتراض واداشته و هر روز بر شدت این ناخرسندی‌ها افزوده می‌شود.
بدون شک، تغییر مدیران کل بر اساس پارامترها و شاخص‌های خاصی صورت می‌گیرد. استانداران بر مبنای مدل‌های توسعه‌ای و برنامه‌های تدوین‌شده، و با در نظر گرفتن ظرفیت‌های استان و نیاز به تسریع در اجرای برنامه‌های دولت، گزینه‌های خود را به وزرا معرفی می‌کنند.
اینجاست که وزرا باید بدون توجه به فشارها و لابی‌های نمایندگان، از استانداران به عنوان نمایندگان عالی دولت در استان‌ها حمایت و همراهی کنند.
وزرای دولت چهاردهم اگر در پی تحقق برنامه‌ها و وعده‌های خود هستند، ناگزیر باید با استانداران هماهنگ عمل کرده و از گزینه‌های پیشنهادی آنان پشتیبانی کنند. این همراهی نه‌تنها موجب پیشبرد اهداف و برنامه‌های دولت می‌شود، بلکه به انسجام بیشتر مدیران و هماهنگی آنان با استانداران به عنوان نماینده تام‌الاختیار دولت در هر استان خواهد انجامید.
وزرا باید به خاطر داشته باشند که «وفاق» در گرو همکاری با مدیرانی است که برای توسعه و ایجاد تغییرات مثبت و گشایش گره‌های مردم تلاش می‌کنند، نه مدیرانی که با نقاب بر چهره، خود را همراه دولت جا زده‌اند.