به گزارش گفتمان زاگرس: نطقی سراسر غم و اندوه که ناله های مردمانی است سالهاست صدایشان به جایی نرسیده و امروز در صحن علنی مجلس صدایشان را در فریادهای اسداله چراغی طنین انداز شد تا شاید شنیده و بلکه دیده شود دردهای مردمی که در ۸ سال جنگ تحمیلی خانه و کاشانه شأن سنگر جنگ و خانواده هایشان سرباز دفاع بودند و در پسا جنگ و در موسوم تقسیم غنایم جز آه و اندوه و استیصال چیزی عایدشان نشده است.
نطق چراغی ناله مادرانی است که جگرگوشه هایشان را یا در جنگ شهید و یا در جاده های پس از جنگ از دست داده اند. فریادهای چراغی صدای خاموش جانبازان، ایثارگران و آزاده هابی است که در زمان جنگ زن و فرزند خود را رها و رهسپار جنگ شدند و اینک شرمنده فرزندانی که نه شغلی دارند و نه پیشه ای..
آری فریادهای چراغی در خانه ملت پژواک صدای ملتی است که جاده هایشان قتلگاه، زیرساختهایشان معیوب، توسعه ناقص و عدالت در توزیع امکانات حلقه گمشده زندگیشان شده است.
براستی چرا جاده های دهلران که باید شریان های حیاتی باشند به قربانگاه و گرفتن حیات آدمی تبدیل شده اند؟
چرا مردمان یک سامان سالها در پس وعده احداث سدی خاکی ناامید و مایوس شوند؟ چرا جوانان این مرز و بوم علیرغم برخورداری از سرمایه های خدادادی (نفت، گاز و کشاورزی) همچنان در پی یک لقمه نان رهسپار دیار غربت شوند؟ و هزاران چراهای دیگر که امروز در فریادهای نماینده مردم حوزه جنوبی استان کاملا هویدا بود.
ثبت دیدگاه