به گزارش گفتمان زاگرس، روز پرستار یادآور اوج ایثار و مهربانی انسان‌هایی است که از میان رنج مردم، راهی به سوی آرامش می‌گشایند. روز ولادت حضرت زینب کبری (س)، زن آفتاب و اسوه‌ی صبر و پایداری، نه تنها روز تجلیل از یک مقام مقدس دینی است، بلکه روز پاسداشت رسالتی انسانی است که در قالب «پرستاری» معنا می‌یابد؛ رسالتی که رنگ خدا دارد و رایحه زینبی.
حضرت زینب (س) پرچم‌دار معرفت در سخت‌ترین میدان تاریخ بود؛ زنی که در تلخی‌ترین ساعات عاشورا، با نگاهی سرشار از یقین، پیام خون حسین (ع) را تا عمق تاریخ رساند. از همان الگوی آسمانی است که پرستاران امروز الهام می‌گیرند؛ کسانی که هر روز در میدان‌های خاموش بیمارستان، جنگ امید علیه درد را رهبری می‌کنند و دستانشان ادامه‌ی نور دستان زینب (س) است.
پرستاری تنها یک شغل نیست؛ پیمانی است میان انسان و خدا، میان دل و درد، میان صبر و لبخند. پرستار در شب‌های کشدارِ اضطراب، امید را در نگاه بیمار بازمی‌تاباند و در میان صدای دستگاه‌ها، نغمه‌ی زندگی می‌نوازد. اینان فرزندان بی‌ادعای زینب‌اند؛ بی‌نام و نشان، اما با اثری عمیق‌تر از هر مدال.
در روز پرستار، باید به احترام آنان ایستاد؛ به احترام صبرشان، لبخندشان و روح مهربانشان که در لحظه‌لحظه زیستن مردم جاری است. کرمانشاه، چون دیگر نقاط ایران، این روز را فرصت قدردانی از قشر نجیبی می‌داند که در مسیر خدمت، جز رضای خدا چیزی نمی‌جویند.
این روز، روزی است برای درنگ در معنای واقعی عشق؛ عشقی که نه در گفتار، بلکه در عمل و ایستادگی در برابر سختی‌ها معنا پیدا می‌کند؛ همان عشقی که حضرت زینب (س) در کربلا فریاد زد و امروز پرستاران، بی‌کلام، اما بامعنا، در هر بخش بیمارستان تکرارش می‌کنند.
روز پرستار، روز تجدید عهد با زینب کبری (س) است؛ عهدی بر ایستادگی، بر خدمت و بر روشن نگاه داشتن چراغ انسانیت در تاریکی‌های درد و رنج.