به گزارش گفتمان زاگرس؛ در حالی که آلودگی هوا در لرستان روزهای نفسگیری را رقم زده و موج آنفولانزا مراکز درمانی را با فشار کمسابقهای مواجه کرده، همچنان خبری از تصمیم قاطع برای تعطیلی مدارس و کاهش فعالیت ادارات نیست؛ موضوعی که پرسشهای فراوانی را در افکار عمومی برانگیخته و این پرسش محوری را پیش رو قرار میدهد: اولویت مسئولان دقیقاً چیست؟
بر اساس گزارشهای رسمی، شاخص آلودگی هوا در برخی شهرهای لرستان طی روزهای اخیر در محدوده «ناسالم برای همه گروهها» قرار داشته؛ عددی که معمولاً در بسیاری از استانها به تعطیلی مدارس و کاهش ساعات کاری منجر میشود. با این حال، در لرستان این هشدارها بیشتر به یک گزارش روزمره شباهت داشته تا زنگ خطری فوری.
یکی از مسئولان محیطزیست استان در پاسخ به پرسشی درباره وخامت اوضاع تنها به این جمله بسنده کرده است که؛ «وضعیت در حال پایش است.».
پاسخی که نهتنها روشنگر نیست، بلکه ابهامات را بیشتر نیز میکند.
همزمان با آلودگی هوا، موج گسترده آنفولانزا در استان شدت گرفته است. در همین راستا رئیس دانشگاه علوم پزشکی لرستان گفته است؛ مراجعات بیماران با علائم تنفسی طی روزهای اخیر بین ۳۰ تا ۴۰ درصد افزایش یافته است.
ازدحام در درمانگاهها و کمبود ماسک استاندارد در برخی داروخانهها نیز این شرایط را تأیید میکند. در چنین وضعیتی، ادامه فعالیت حضوری مدارس و ادارات بیش از پیش مورد انتقاد قرار گرفته است.
با وجود تمام هشدارها، برخی مسئولان استانی همچنان اصرار دارند که فعالیتهای آموزشی و اداری «طبق روال» ادامه یابد. در پاسخ به مطالبه تعطیلی، یکی از اعضای ستاد مدیریت بحران گفته است: «فعلاً به جمعبندی نرسیدهایم.»
پاسخی که شاید بیش از خود بحرانها، نگرانیآفرین باشد؛ زیرا در شرایطی که دو بحران همزمان سلامت مردم را تهدید میکند، نرسیدن به جمعبندی معنایی جز تعلل ندارد.
در این میان، والدین و شهروندان میان دو نگرانی گرفتار شدهاند: از یکسو خطر بیماری و از سوی دیگر بیخبری از تصمیم نهایی مسئولان. این بلاتکلیفی، سلامت روان و اعتماد عمومی را بیش از هر زمان دیگری تحت تأثیر قرار داده است.
تجربه سالهای اخیر نشان داده که استفاده از آموزش مجازی و دورکاری، در مواقع بحرانی راهکاری کارآمد و کمهزینه است. اکنون این پرسش مطرح است که چرا در لرستان، با وجود تمام شواهد نگرانکننده، چنین گزینهای هنوز روی میز تصمیمگیران جدی گرفته نشده است؟
در شرایطی که سلامت مردم در معرض تهدید مستقیم قرار دارد، آنچه انتظار میرود نه پایش مداومِ بدون اقدام، بلکه تصمیمگیری شفاف، سریع و شجاعانه است؛ تصمیمی که نشان دهد حفظ جان شهروندان، اولویت نخست مسئولان است، نه گزینهای در حاشیه.