نمی‌دانم ما اهل عادت چرا به ماسک زدن عادت نمی‌کنیم. اوضاع کرونا در کشور هر روز بدتر می‌شود و بعد برخی از مردم با سینه‌ای ستبر بدون ماسک در خیابان قدم می‌زنند.
عصرایران؛ مصطفی داننده- ما عادت کرده‌ایم، سال‌هاست؛ شاید اول کمی برای‌مان سخت باشد اما بعد عادت می‌کنیم. وقتی دلار به هزار تومان رسید، دادها به آسمان رفت و بعد عادت کردیم. دلار سه هزارتومان شد عادت کردیم. ۱۰ هزار تومان شد عادت کردیم حتی ۲۸ هزار تومان هم شد عادت کردیم. ما اهل عادتیم.
آن روزهای اول بود که به قیمت‌های گران شده اعتراض داشتیم بعد فقط قیمت‌ها را دیدیم و کارت را دادیم تا آقا و یا خانم فروشنده آن را بکشد. ما دیگر عادت کرده‌ایم هر روز قیمت‌ها را بخواینم و بگوییم امروز هم گران شد.
ببیند چقدر خوب به آلودگی هوا عادت کرده‌ایم و یا دیگر از زلزله نمی‌ترسیم یا خیلی عادی در جاده‌ها به استقبال مرگ می‌رویم و حتی به راحتی شعار سیاستمداران را باور می‌کنیم.
نمی‌دانم ما اهل عادت چرا به ماسک زدن عادت نمی‌کنیم. اوضاع کرونا در کشور هر روز بدتر می‌شود و بعد برخی از مردم با سینه‌ای ستبر بدون ماسک در خیابان قدم می‌زنند، انگار که نه انگار کرونایی هست و می‌تواند همه ما را درگیر کند.
تخت‌های بیمارستان‌ها دیگر جا ندارد. کادر درمان هم خسته است و توانی برایش نمانده است که دوباره به جنگ موجی تازه از کرونا برود.
ماسک زدن اینقدر سخت است؟ حداقل دل آنهایی که بدون ماسک به دل بازار و خیابان می‌زنند برای پدر و مادر یا فرزندان‌شان بسوزد. اولین کسانی که در معرض خطر هستند خانواده فردی است که ماسک نمی‌زند.
الان تنها سلاح ما در برابر این ویروس زبان نفهم، ماسک است. اگر ماسک نزنیم، قطعا دیر یا زود دچار کرونا خواهیم شد و حسرت روزهایی را خواهیم خورد که ماسک نمی‌زدیم.
اگر بفهمیم در محله‌مان دزد زیاد شده است چه کار می‌کنیم؟ قفل را عوض می‌کنیم، حفاظ می‌زنیم، خانه را کمتر خالی می‌گذاریم تا پلیس، دزدها را پیدا کند و امنیت به محل زندگی ما برگردد. با کرونا چرا این کار را نمی‌کنیم؟
کرونا وقتی به یک خانه بزند همه را درگیر می‌کند و کاری به بزرگ و کوچک ما ندارد. تصور اینکه کرونا برای دیگران است و خانواده ما ایمن هستند، بزرگ‌ترین خدمت به کروناست.
می‌خواهم اینجای نوشته کمی صریح حرف بزنم. بیاییم با آنهایی که ماسک نمی‌زنند قطع رابطه کنیم. این افراد برای جان خود و نزدیکان‌شان ارزشی قائل نیستند، قابل اعتماد نیستند و نمی‌شود به روی آنها حساب کرد.
واقعا کسی که به فکر خود نیست، به فکر شما خواهد بود؟ قطعا نه. چنین آدمی اگر فامیل است باید با او در حد یک سلام و علیک رفتار کرد و اگر دوست است دورش را خط کشید. به همین راحتی.
در این میان حرفی هم با دولت هست. لطفا هرچه زودتر سخت‌گیری‌های کرونایی را در کشور اجرا کنید. بدون سخت گیری داستان کرونا همین خواهد بود که هست.