تیم‌ملی بدون دو مهاجم کلیدی‌اش سردار آزمون و مهدی طارمی به این پیروزی دو گله دست یافت آن هم مقابل بوسنی که برای یک نیمه میرالم پیانیچ هافبک بارسلونا را در اختیار داشت اما نتوانست مقابل بازیکنان ایران نمایشی متمایز ارائه کند.
عصرایران؛ احسان محمدی- چندسال پیش که حمید درخشان سرمربی پرسپولیس بود، در تمرینات از عملکرد یکی از مهاجمان که از دو قدمی شوت محکمی به شکم دروازه‌بان زد شاکی شد، به سمت او رفت و با صدای بلندی گفت:«چرا اینقد محکم میزنی؟ توپو قل بدی از خط رد بشه هم گل حساب میشه، چرا به قصد کُشت میزنی؟» او مربی فوق‌العاده‌ای نشد اما این جمله‌اش دقیق و درست بود.
تعداد بازیکنانی که در فوتبال ما و توی هجده‌قدم به سبک کاوه رضایی نرم و فنی به توپ ضربه بزنند خیلی زیاد نیستند. ضربه منجر به گل او مقابل بوسنی را می‌شود مثل یک فیلم آموزشی به مهاجمان جوان و نوجوان نشان داد. او پیش از این هم در دیدار حساس پرسپولیس- استقلال که با برتری ۳-۲ آبی‌ها تمام شد، گلی با همین سبک و سیاق به علیرضا بیرانوند زد. این بار در موقعیتی به مراتب دشوارتر بدون اینکه به قصد کُشت شوت بزند، از لابه‌لای بازیکنان تنومند بوسنی ضربه‌اش را به نرمی بُریدن یک قالب کره با چاقو وارد قلب دفاع حریف اروپایی کرد و تمام!
این گل در دقیقه اول نیمه‌دوم تکمیل‌کننده نمایش جسورانه بازیکنان تیم‌ملی ایران مقابل شاگردان دووشان بایِویچ در نیمه اول بود. جایی که کاوه و وحید امیری موقعیت گل داشتند. گل مهدی قایدی که از دقیقه ۸۲ وارد زمین شد هم فراتر از فوتبال ما بود. یک پاس تک ضرب از سعید عزت‌اللهی، یک مهار با سینه و ضربه بدون مکث و روی پای او دراگان اسکوچیچ را از زیر فشار یک هفته‌ای به واسطه بازیکنانی که به تیم ملی دعوت کرده بود خارج کرد.
تیم‌ملی بدون دو مهاجم کلیدی‌اش سردار آزمون و مهدی طارمی به این پیروزی دو گله دست یافت آن هم مقابل بوسنی که برای یک نیمه میرالم پیانیچ هافبک بارسلونا را در اختیار داشت اما نتوانست مقابل بازیکنان ایران نمایشی متمایز ارائه کند. کافیست بازی وحید امیری یا علی قلی‌زاده را با او مقایسه کنید. البته که تک بازی برای این مقایسه‌ها غلط است اما قطعاً به جوانان ملی‌پوشی که جام جهانی را تجربه نکرده‌اند اعتماد به نفس می‌دهد.
محمد سیانکی گزارشگر این دیدار در چند مورد دست به مقایسه اسکوچیچ و کی‌روش زد. کاری که شاید در خلال یک گزارش طبیعی باشد اما ضرورتی ندارد. کارلوس کی‌روش حالا دیگر سرمربی تیم‌ملی کلمبیا است و اگر کسی نقدی به او داشت باید همان زمان که سکاندار تیم ملی ایران بود بیان می‌کرد و این شجاعت‌های دیر موقع به درد هیچکس نمی‌خورد.
این دومین پیروزی اسکوچیچ در دیدارهای دوستانه است. مجموع روزهایی که او همه بازیکنان تیم ملی را در اختیار داشته است هنوز آنقدر کم است که حرف از تاثیر کامل او بر کارهای تاکتیکی تیم زیاده‌روی است. در اینکه تیم‌ملی هجومی و جسور بازی می‌کند شکی نیست، حتی در دقایق پایانی که ۲-۰ از بوسنی پیش بود، این بازیکنان ما بودند که با اشتهای بیشتر حمله می‌کردند و به دنبال گلزنی بودند، ناهماهنگی میان بازیکنان بوسنی هم دیده می‌شد به ویژه فاصله میان خط هافبک و دفاع آنها مثل یک گسل، به بهشت بازیکنان پا به توپ ما تبدیل شد اما آیا بحرین و عراق هم به این اندازه سخاوتمندانه با مهاجمان ما برخورد خواهند کرد؟
بُردن هر بازی در فوتبال لذت‌بخش است، به تیم روحیه می‌دهد، هواداران را امیدوار می‌کند و برای سرمربی هاله امنی ایجاد می‌کند اما تفاوت دیدارهای دوستانه و رسمی در این است که شکست در دومی می‌تواند ما را از حضور در جام‌جهانی ۲۰۲۲ محروم کند، فکر کردن به همین موضوع هم ترسناک است. فعلاً از این پیروزی مقابل حریف اروپایی آن هم در خانه حریف لذت ببریم.
به امید روزهای بهتر برای تیم ملی ایران.
بیشتر بخوانید:اسکوچیچ؛ سوژه جدید اتهامات دلاری!پیروزی تیم‌ملی زیر سایه اندوه ملی