الکترال کالج؛ فرشته نجات دوباره برای ترامپ؟

انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۲۰ ایالات متحده آمریکا را بی شک باید یکی از حساس ترین انتخابات این کشور دانست که با توجه به تأثیرات فزاینده این کشور در احوالات سایر کشورها،‌ به طور حتم در مرکز توجهات بسیاری از کشورهای همسو و ناهمسو با منافع آمریکا نیز قرار دارد. انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۲۰ ایالات متحده […]

https://goftemanezagros.ir/?p=5370

آنچه که به طور کلی ذات انتخابات ریاست جمهوری در آمریکا را حائز موقعیتی متمایز از سایر انتخابات مشابه در دیگر کشورها می سازد، یک سیستم ویژه برای گزینش ریاست جمهوری است که خاص این کشور بوده و مشابهی در سایر نقاط جهان ندارد. سیستمی که قادر است کاملا به صورت قانونی فردی را به عنوان رئیس جمهور منتخب ایالات متحده معرفی نماید که در حقیقت گزینه انتخابی اکثریت رأی دهندگان آمریکایی نبوده است. برای درک بهتر این موضوع بهتر است نگاهی مختصر و گذرا به این سیستم انتخاباتی داشته داشته باشیم.

فرایند انتخابات ریاست جمهوری در ایالات متحده

بطور خلاصه باید گفت که انتخابات ریاست جمهوری در ایالات متحده یک روند نسبتا طولانی (حدود یکسال) است. هر کسی که در آمریکا متولد شده باشد به شرط ۱۴ سال متوالی زندگی در آمریکا و دارا بودن حداقل ۳۵ سال سن می تواند بطور مستقل و یا از جانب یکی از احزاب نامزد انتخابات ریاست جمهوری شود. اما با توجه به هزینه های سرسام آور انتخابات ریاست جمهوری، مستقل ها و احزاب کمتر شناخته شده و یا دارای طرفدار اندک شانسی برای پیروزی نهایی (و حتی شرکت در مناظرات) در طی این روند را نخواهند داشت و رقابت اصلی و جدی صرفا بین دو نماینده از احزاب جمهوری خواه یا دموکرات انجام می شود که این امر برای آمریکا یک سیستم دو حزبی را پدید می آورد که در مرکز بحث ما در اینجا قرار می گیرد.

در مرحله نخست که بخش اعظم روند طولانی این انتخابات را به خود اختصاص می دهد، هر یک از نامزد ها باید در انتخابات مقدماتیِ درون حزبی که در تمام ۵۰ ایالت‌ آمریکا برگزار می‌شود به پیروزی دست یابد که این کار به دلیل گستردگی نیازمند حمایت و پشتوانه مالی قابل توجهی می باشد. خروجی این انتخابات درون حزبی و مقدماتی یک نماینده از جانب آن حزب خواهد بود که در روز برگزاری انتخابات ریاست جمهوری آرا را به خود اختصاص می دهد و در صورت برنده شدن، برد او برابر با پیروزی آن حزب تلقی می شود. حساسیت انتخابات در طی فرایند رأی گیری به اوج خود می رسد، زیرا در این هنگام است که یک سیستم گزینش خاص سر بر می آورد.

در روز انتخابات ریاست جمهوری که همیشه در اولین سه‌ شنبه بعد از اولین دوشنبه ماه نوامبر برگزار می شود، رئیس جمهور و معاون او انتخاب می شوند. این انتخاب بر اساس سیستم موسوم به الکترال یا گزینشگر صورت می‌گیرد و اگر چه اسم نامزدها توسط مردم در برگه‌ های اخذ رأی نوشته می‌شود، اما مردم در عمل به طور مستقیم به رئیس‌جمهور و معاون او رأی نمی‌دهند؛ به این معنی که رای‌دهندگانِ هر ایالت؛ فهرستی از گزینندگان رئیس‌جمهور (الکتورها) را انتخاب می کنند که تعداد آن‌ها برابر با تعداد سناتورها به علاوه نمایندگانی است که آن ایالت در کنگره دارد. به مجموع گزینندگان در آمریکا سه گزیننده یا الکتور از واشنگتن‌دی‌سی (که ایالت محسوب نمی گردد) نیز افزوده می شوند تا در نهایت تعداد گزینندگان به ۵۳۸ نفر برسد. تعداد سناتورها برای هر ایالت ثابت یعنی دو سناتور است اما آنچه که متغیر میباشد تعداد نمایندگان کنگره است که بر اساس جمعیت متفاوت بوده و از این جهت اهمیت ایالات پرجمعیت نمایان می شود. این گزینندگان به تعدادی که برای هر ایالت تعیین شده است، از سوی هر حزب در طی فرایندی درون حزبی انتخاب می گردند.

آرای گزینندگان به “الکترال” شهرت دارد و مجمعی که این کار را انجام می دهد نیز مجمع گزینندگان یا الکترال کالج (Electoral college) نامیده می شود. نامزدی که بتواند در نهایت ۲۷۰ رای الکترال ارائه شده از سوی مجامع گزینندگان را به خود اختصاص دهد، نام او به عنوان پیروز نهایی انتخابات رئیس جمهوری اعلام می گردد.

الکتورهای مربوط به هر ایالت که نامزد انتخاباتی آنها بیشترین آرای مردمی را کسب کرده و اصطلاحا با توجه به آرای مردمی در آن ایالت پیروز شناخته شده، اندکی پس از انتخابات در مرکز آن ایالت گرد هم می‌ آیند و آرای خود را برای نامزدی که بیشترین آرای مردم را در آن ایالت کسب کرده‌ به صندوق می‌اندازند. برای مثال اگر ایالت X ، تعداد ۲۵ رای الکترال داشته باشد و حزب B در رقابت با حزب A در این ایالت بیشترین آرای مردمی را کسب کرده باشد، در این حالت ۲۵ الکتور معرفی شده از سوی حزب B که مردم در هنگام رای دادن آنها را نیز انتخاب کرده اند، گرد هم آمده و رای می دهند.

الکتورها در این هنگام غالباً خود را از پیش ملزم به رأی دادن به نامزد حزب می‌کنند اما امکان دارد که برخی از آنها رای دیگری بدهد که البته مواردی از این قبیل بسیار نادر است. با این حال برنده نهایی در اکثر ایالات با روشی خاص تعیین می گردد.

۴۸ ایالت از بین ۵۰ ایالت آمریکا، بر اساس روش “همه مال برنده یا همه آرا از آن برنده است” (winner-takes-all) عمل می کنند. برای مثال بر اساس این روش در ایالت کالیفرنیا که بالاترین میزان آرای الکترال (۵۵ رای) را در اختیار دارد، نامزدی که بالاترین آرای مردمی را به دست آورده باشد، نتیجه نهایی آرای الکترال آن ایالت را نیز در نتیجه از آن خود می کند. با این وجود دو ایالت نبراسکا و مین بر اساس قوانین ایالتی خود در این بین استثنا بوده و آرای الکترال در آنها از این روش پیروی نکرده و هر رای الکترالی که ارائه می شود به همان صورت به مجموع آرای الکترال آن نامزد اضافه می شود.

با توجه به روش “همه مال برنده”، تمامی آرای الکترال در یک ایالت خاص در سبد نامزدی که مردم در آن ایالت به او اعتماد کرده اند قرار می دهند، ولو اینکه این اعتماد با اختلاف یک رای مردمی نسبت به رقیب پدید آمده باشد. اما در اینجا می تواند یک اتفاق عجیب رخ دهد که در سیستم های انتخاباتی در سراسر دنیا نظیری ندارد و آن هم این است که یک شخص ممکن است مجموع آرای مردمی بالاتری داشته باشد، اما به دلیل کسب مجموع آرای الکترال کمتر رقابت را به حریف واگذار کند. اتفاقی که چندین بار در تاریخ ایالات متحده رخ داده و دو مورد از آن نیز در قرن ۲۱ بوده است. همچنین جدیدترین مورد مربوط به سال ۲۰۱۶ است که هیلاری کلینتون نامزد دموکرات ها با سه میلیون رای مردمی بیشتر، در آرای الکترال رقابت را به دونالد ترامپ نامزد جمهوری خواهان باخت تا بار دیگر اهمیت و جایگاه آرای الکترال بیش از پیش در مرکز توجهات قرار گیرد. اما این موضوع چطور ممکن است؟ چطور امکان دارد فردی با محبوبیت مردمی کمتر برنده انتخابات شود؟ برای درک این موضوع به تصاویر زیر دقت کنید.

شکل ۱. آرای مردمی (popular vote) در انتخابات سال ۲۰۱۶شکل ۱. آرای مردمی (popular vote) در انتخابات سال ۲۰۱۶

شکل ۲. آرای الکترال دریافتی در سال ۲۰۱۶ به تفکیک ایالات پیش از اعمال روش “همه مال برنده”

شکل ۳. برنده نهایی آرای اکترال در سال ۲۰۱۶ به تفکیک ایالات پس از اعمال روش “همه مال برنده”

در شکل ۱، آرای مردمی مربوط به انتخابات سال ۲۰۱۶ نشان داده است. بخش قرمز نمودار دایره ای در هر ایالت مربوط به آرای مردمی به نامزد دموکرات و بخش آبی مربوط به نامزد دموکرات است. البته بخش زرد و خاکستری نیز مربوط به احزاب یا جریانات سوم هستند که به دلیل آرای بسیار پایین خارج از بحث ما می باشند.

شکل ۲ نشان دهنده آمار آرای الکترال پیش از اعمال روش “همه مال برنده” در سال ۲۰۱۶ است. برای مثال، در ایالت کالیفرنیا که دارای ۵۵ رای الکترال است، پس از اینکه حزب دموکرات طبق شکل ۱ بیشترین آرای مردمی را کسب کرد، ۵۵ الکتور منتخب این ایالت که در نتیجه آرای مردمی باید از حزب دموکرات انتخاب شده باشند، آرای خود را که در بردارنده نام نامزدهای پست ریاست جمهوری و معاون اوست را ارائه می دهند که بر اساس شکل ۲ هر ۵۵ رای به نام هیلاری کلینتون ارائه شده است. مثالی دیگر از چنین امری را طبق اَشکال برای حزب جمهوری خواه در ایالتی مانند اوهایو با ۱۸ رای الکترال شاهد هستیم. اما با دقت در شکل ۱ می توانیم مواردی خاص را نیز مشاهده کنیم. به عنوان مثال در ایالت واشنگتن که دارای ۱۲ رای الکترال می باشد و در آرای مردمی حزب دموکرات در آن پیشتاز بوده و در نتیجه حق رای الکترال به الکتورهای حزب دموکرات اختصاص خواهد داشت، طبق شکل ۲، آرای دریافتی الکترال برای این ایالت بدین شرح است:‌ هیلاری کلینتون ۸ رای، پاول (از حزب جمهوریخواه) ۳ رای و فیث اسپاتت ایگل (از حزب دموکرات) ۱ رای. این نوع رای دادن نشان دهنده این است که اعضای مجمع الکتورال در این ایالت که قطعا همگی از اعضای حزب دموکرات هستند و انتظار می رفت تا به هیلاری کلینتون رای دهند، در ۴ مورد رای متفاوتی را ارائه کرده اند. به چنین الکتورهایی که نظری بر خلاف رای مردمی ارائه می دهند در اصطلاح الکتور عهد شکن یا Faithless Elector گفته می شود. همچنین در شکل ۲ نمونه های دیگری از این مورد را می توان در ایالات هاوایی و تگزاس نیز مشاهده کرد.

همچنین شکل ۳ نیز نشان دهنده برنده نهایی آرای اکترال در سال ۲۰۱۶ به تفکیک ایالات پس از اعمال روش “همه مال برنده” است. البته با دقت در شکل در منتهی الیه راست در بالا و مشاهده ایالت مین می توان خطوطی قرمز را بر روی زمینه آبی این ایالت دید که با رجوع به آرای موجود در شکل ۱ و با توجه به نکته ذکر شده در بالا در مورد عدم بکارگیری روش “برنده همه را می برد”، تا حدودی بر اساس آرای مردمی ۴ الکتور این ایالت از تلفیق حزب دموکرات و جمهوری خواه انتخاب شده اند که نتیجه آن ثبت نهایی سه رای الکترال برای کلینتون و یک رای نیز برای ترامپ است.

پس بطور کلی می توان گفت که در ۴۸ ایالت آمریکا (به جز نبراسکا و مین که در بالا به آنها اشاره شد) برنده نهایی آرای الکترال کالج در آنجا کسی میباشد که بر اساس نمودارهای دایره ای موجود در شکل آرای مردمی بالاتر و در نتیجه بواسطه مجمع الکترال حزبی که از آن برآمده آرای الکترال را از آن خود ساخته است.

اما این روند میتواند وضعیتی را بوجود آورد که در نهایت یک نامزد در عین اینکه مجموع آرای مردمی بالاتری دارد، اما به دلیل عدم کسب آرای الکترال کافی (۲۷۰ رای) بازنده شود. این وضعیت در زمانی روی می دهد که یک نامزد در برخی از ایالات پر جمعیت رای مردمی بسیار بالاتری را نسبت به رقیب خود کسب کرده باشد. برای مثال در سال ۲۰۱۶ در ایالت کالیفرنیا، کلینتون حدود ۸.۷۵ میلیون (۶۱.۷%) و ترامپ نیز ۴.۴۸ میلیون (۳۱.۶%) رای را به دست آوردند که حاکی از ۴.۲۷ میلیون اختلاف در آرای مردمی به نفع کلینتون است. اما نکته ای بسیار مهم وجود دارد. با اینکه در اینجا یک اختلاف بیش از چهار میلیونی به نفع کلینتون وجود دارد، اما آنچه که در نهایت از نتیجه این آرا قرار است کسب شود صرفا رسیدن به آرای الکترال است و بعد از آن پرونده آرای مردمی با هر میزانی که بوده بسته می شود. یعنی کلینتون چه با اختلاف هزار رای، چه با اختلاف چهار میلیون رای و حتی چه با اختلاف ده میلیون رای مردمی در برابر ترامپ در این ایالت، می توانست برنده هر ۵۵ رای الکترال این ایالت شود. چنین اختلاف قابل توجهی با توجه به شکل ۱ در ایالت هایی مانند نیویورک و ایلینوی نیز قابل مشاهده است. به همین دلیل است که وقتی مواردی از این دست در کل ایالات متحده در کنار یکدیگر تجمیع می شوند، در مجموع یک اختلاف آرای مردمی حدود سه میلیونی به نفع کلینتون در برابر ترامپ را بوجود می آورند، اما به دلیل اینکه ترامپ توانسته (و لو در رقابتی بسیار نزدیک در آرای مردمی) حداقل آرای الکترال یعنی ۲۷۰ رای را در طی رقابت در سایر ایالات به دست آورد، به عنوان پیروز معرفی می شود، هر چند محبوبیت عمومی او کمتر از رقیب بازنده باشد!

از این رو، آنچه که در پیش بینی های پیش از انتخابات برای پژوهشگران دارای اهمیت است پیش بینی احتمالات در مورد آرای الکترال است. برای مثال اگر در نظر سنجی ها مشخص شود که در انتخابات ۲۰۲۰ ساکنان کالیفرنیا همچنان قرار است به دموکرات ها اعتماد کنند، ۵۵ رای الکترال در پیش بینی ها به نام نامزد آنها یعنی بایدن نوشته خواهد شد و یا اگر چنین امری برای مثال در ایالت تگزاس برای ترامپ فرض شود، ۳۸ رای الکترال ترامپ نیز برای ترامپ تصور خواهد شد.

این پیش بینی ها مبتنی بر نظر سنجی هایی است که اقبال عمومی نسبت به هر یک از احزاب در هر یک از ایالات را بر آورد می کنند. نتیجه نظر سنجی ها همیشه برای تمامی ایالات دارای قطعیت بالا نیست. همچنین بر خلاف برخی از ایالات که پایگاه سنتی این دو حزب تلقی می شوند، بسیار از ایالات ممکن است در طی هر چهار سال چرخش هایی داشته باشند. آرای خاکستری که در بسیاری از اوقات تصمیم خود را تا روز اخذ رأی ممکن است به تعویق بیاندازند، می توانند برآورد بسیاری از نظر سنجی ها و پیش بینی ها را تغییر دهند و با ایجاد یک جهش در آرای یک نامزد، کاری کنند که آرای الکترال از آن او شود.

یکی از موارد بسیار مهمی که بسیاری از این نظر سنجی ها مشخص می کنند، برآورد یک طیف گوناگون از احتمالات است و صرفا به دنبال تعیین قطعیت ها نیستند. همین احتمالات که خود دارای جزئیات فراوانی می باشند، منبعی قابل توجه برای پژوهش های پیش-انتخاباتی محسوب می شوند که می توانند رفتار و گرایشات انتخاباتی رای دهندگانی که چندان هم شفاف نیستند را بررسی نمایند.

پیش بینی ها در مورد آرای الکترال ۲۰۱۶ چه می گفتند؟

پیش بینی های گوناگونی انجام شدند که اکثریت آنها کلینتون را پیروز انتخابات معرفی می کردند که به اختصار به برخی از پیش بینی های تخصصی در این باره اشاره می شود. سایت معروف fivethirtyeight در صفحه ای که به پیش بینی های انتخاباتی ۲۰۱۶ اختصاص داده است، تا روز انتخابات در ۸ اکتبر، شانس پیروزی کلینتون را ۷۱.۴ (نیویورک تایمز نیز یک شانس بسیار بالای ۸۵ درصدی را برای کلینتون در نظر گرفته بود) و شانس پیروزی ترامپ را ۲۸.۶ پیش بینی کرده است. این سایت همچنین ۳۰۲.۲ رای الکترال را به کلینتون و ۲۳۵ رای برای ترامپ فرض کرده است. آرای مردمی هم ۴۸.۵% برای کلینتون و ۴۴.۹% برای ترامپ پیش بینی شده است (که با توجه به نتیجه انتخابات این مورد تقریباً صحیح می باشد).

همچنین سایت دیگری که به طور تخصصی به بررسی انتخابات در ایالات متحده می پردازد 270towin است. این سایت نیز در صفحه مربوط به انتخابات سال 2016، از احتمال ۳۲۲ رای الکترال برای کلینتون و ۲۱۶ رای برای ترامپ سخن گفته است، احتمالی که تا حدودی می تواند نزدیک به پیش بینی fivethirtyeight در نظر گرفته شود. اما چه اتفاقی می افتند که کاملا برعکس پیش بینی های صورت گرفته، ترامپ ۳۰۶ به ۲۳۲ (مطابق شکل ۳) برنده نهایی انتخابات می شود؟ آرای الکترالی که در نهایت کلینتون کسب کرده، از آرایی که احتمال می رفت ترامپ کسب کند نیز کمتر است.

نیویورک تایمز به فاصله دو روز پس از انتخابات در یادداشتی می نویسد که پیروزی دونالد ترامپ تقریباً بر خلاف هر پیش بینی بزرگی بود. این امر باوری مبنی بر اینکه تجزیه و تحلیل انبوهی از داده ها می تواند به درستی وقایع را پیش بینی کند تضعیف کرد. رأی دهندگان نشان دادند که تجزیه و تحلیل های مربوط به پیش بینی و به ویژه پیش بینی در مورد انتخابات، تا چه اندازه یک علم نوپا است: برخی از افراد ممکن است با تصور پیروزی هیلاری کلینتون به اشتباه افتاده باشند، زیرا برخی از پیش بینی ها فاقد زمینه ای بودند که حاشیه خطاهای گسترده را توضیح می دهند. علاوه بر خطاهای نظرسنجی، متخصصین حوزه داده می گویند که ضعف ذاتی مدل های انتخابات ممکن است باعث بروز برخی از خطاهای پیش بینی شود. قبل از یک انتخابات، پیش‌بینی‌ ها از ترکیبی از نظرسنجی‌های انجام شده در گذشته و همچنین داده‌های نظر سنجی جدید برای پیش‌بینی احتمال پیروزی یک نامزد استفاده می‌کنند.

پیش بینی ها در مورد آرای الکترال ۲۰۲۰ چه می گویند؟

بهتر است پیش بینی های آرای الکترال ۲۰۲۰ را در درجه اول در همان دو سایتی که در بالا ذکر شد بررسی کنیم. سایت fivethirtyeight، در مورد انتخابات ۲۰۲۰، تا تاریخ ۲۶ آگوست شانس پیروزی بایدن را ۷۰ و شانس پیروزی ترامپ را ۳۰ درصد پیش بینی کرده است. ۳۱۷ رای الکترال را برای بایدن و ۲۲۱ رای برای ترامپ فرض کرده و در ادامه آرای مردمی هم ۵۲% برای بایدن و ۴۶% برای ترامپ پیش بینی شده است.

اگر درست به چهارسال قبل برگردیم و داده های مربوط به پیش بینی در چنین روزی یعنی ۲۶ آگوست ۲۰۱۶ را در این سایت ببینیم با این اعداد روبرو می شویم: شانس پیروزی کلینتون ۸۱.۱% و شانس پیروزی ترامپ ۱۸.۹؛ آرای الکترال کلینتون ۳۴۰ و آرای الکترال ترامپ ۱۹۸؛ آرای مردمی کلینتون ۴۸.۵% و آرای مردمی ترامپ ۴۲%.

سایت دیگر یعنی 270towin تا تاریخ ۲۵ آگوست ۲۰۲۰ پیش بینی فعلی خود را لحاظ کرده، اما در مدلی خاص و بر خلاف سایت پیشین، تفکیکی را در محاسبات خود لحاظ کرده است که در شکل زیر قابل رویت است.

شکل ۴. پیش بینی آرای الکترال تا تاریخ ۲۴ آگوست ۲۰۲۰

در نقشه بالا طیف رنگ های مختلفی قابل رویت است. رنگ آبی پر رنگ و قرمز پر رنگ نشان دهنده ایالت هایی است که در آنها دموکرات ها و جمهوری خواهان (آبی برای دموکرات ها و قرمز برای جمهوری خواهان) بطور مطمئن پیروز خواهند شد(safe). رنگ آبی و قرمز معمولی نشان دهنده ایالت هایی است که در آنها به احتمال زیاد دموکرات ها و جمهوری خواهان پیروز می شوند (likely). ایالت هایی که با رنگ آبی و قرمز کمرنگ نشان داده شده اند نیز حاکی از ایالت هایی هستند که گرایش در آنها نسبت به دموکرات ها یا جمهوری خواهان تا حدودی بیشتر است (lean). همچنین برخی از ایالت ها با رنگ های خاکستری نشان داده شده اند که نشان از قرار گرفتن این ایالت ها در وضعیت toss-up دارد. در چنین وضعیتی رقابت بسیار تنگاتنگ است و نمی توان پیش بینی کرد که در نهایت گرایش آرای مردمی به چه سمتی میل خواهد کرد. اگر وضعیت toss-up را در نظر نگیریم و ایالت هایی که برای هر یک از احزاب با سه طیف رنگی مشخص شده اند را لحاظ کنیم، ۲۷۸ رای الکترال برای دموکرات ها و ۱۶۹ رای الکترال برای جمهوری خواهان تا بدین تاریخ لحاظ می شود.

در نهایت؛ آیا اتفاق انتخابات سال ۲۰۱۶ دوباره رخ می دهد؟

در انتخابات سال ۲۰۱۶ با اینکه دونالد ترامپ هم در اکثریت قاطع نظرسنجی ها و پیش بینی های مراکز معتبر و هم در آرای مردمی از رقیب خود هیلاری کلینتون بازنده محسوب می شد، اما در نهایت به لطف الکترال کالج ها پیروز شد. به هر حال آنچه که اهمیت دارد الکترال کالج ها هستند و برنده این مارتن را تقسیم همین ۵۳۸ رای الکترال مشخص خواهد کرد. اما آیا آرای الکترال دوباره می توانند فرشته نجات ترامپ شوند؟

با اینکه برآوردها و پیش بینی ها شانس ترامپ را کمتر از سابق ارزیابی می کنند، اما آنچه که هنوز بسیار اهمیت دارد زمان باقی مانده تا روز انتخابات است. قطعا تمرکز تیم ترامپ بر روی ایالت هایی خواهد بود که در نقشه موجود در شکل ۴ در محدوده رنگ های قرمز و آبی کمرنگ و بطور خاص در زمره toss-up قرار دارند.

بی شک تیم بایدن هم تمام تلاش خود را در این ایالت های حیاتی و تعیین کننده نتیجه که قرار است برنده نهایی را معرفی کنند بکار خواهند بست، اما ترامپ از یک مزیت فوق العاده برخوردار است که بایدن فاقد آن است؛ هر چه باشد ترامپ در حال حاضر رئیس جمهور است و دست او برای ایجاد تحولاتی به نفع خود بازتر!

از آنجایی که تعداد آرای الکترال در ایالت های مختلف متفاوت است، پس با توجه به شکل ۵، ایالت هایی از قبیل فلوریدا، آریزونا، اوهایو و کارولینای شمالی که هنوز پیش بینی ها درباره آنها درنگ کرده اند و مجموع آرای الکترال آنها نیز قابل توجه می باشد، از اهمیت بالایی برخوردار هستند.

بی شک تمرکز کمپین های انتخاباتی هر دو حزب بر روی چنین ایالت هایی مشهودتر خواهد بود. کار تبلیغات نیاز به صرف هزینه های گزاف دارد که در این زمینه با توجه به ماهیت پشتیبان های دو حزب، کفه ترازو به سمت حزب جمهوری خواه سنگینی می کند.

پیش بینی های سال ۲۰۱۶ درباره نتایج انتخابات نشان داد که علی رغم تلاش این تحقیقات برای ارائه یک نظر قابل اطمینان، بسیاری از فاکتورهای پنهان ممکن است در این برآوردها لحاظ نشوند. در نتیجه احتمال اینکه اتفاقی مشابه سال ۲۰۱۶ رخ دهد و ترامپ در عین کسب آرای مردمی بیشتر، در آرای الکترال پیروز شود وجود دارد. به هر حال نباید به هیچ وجه از این دو نکته غافل شد؛ اولا ترامپ در حال حاضر رئیس جمهور است، ثانیا زمان نسبتا زیادی تا روز انتخابات باقی است. بدون شک ترامپ و هم حزبی های او برای ترمیم وجهه او و تخریب وجهه رقیب دست به هر اقدامی خواهند زد.

در پایان می توان اشاره ای به دو پیش بینی نسبتاً متفاوت در مورد نتیجه انتخابات داشت که حاوی نکاتی قابل توجه هستند. پروفسور آلن لیختمن، استاد دانشگاه آمریکایی که به دلیل پیش بینی های دقیق خود در مورد برنده انتخابات ها از سال ۱۹۸۴ شهرت دارد. او اظهار داشته که بایدن ترامپ را شکست خواهد داد. او از سیستمی استفاده می‌کند که از ۱۳ ” کلید ” پدید آورده که تعیین می کنند چه کسی برنده انتخابات ریاست جمهوری خواهد شد. در سال ۲۰۱۶، لیختمن یکی از معدود پیش‌بینی‌کننده گانی بود که گفت ترامپ رئیس بعدی خواهد بود. چهار سال بعد، او پیروزی بایدن را پیش‌بینی کرد.

اما لیختمن آن را یک رقابت نزدیک دانسته و خاطرنشان می‌کند که عوامل غیرمعمولی وجود دارند که می‌توانند نتیجه را تغییر دهند. این ۱۳ کلید در سیستم او شامل عواملی مانند تصدی گری، آمار و ارقام اقتصادی بلند مدت و کوتاه مدت، ناآرامی های اجتماعی و رسوایی ها و همچنین کاریزمای شخصی نامزدها است. با توجه به سیستم لیختمن، هفت مورد از ۱۳ کلید به نفع بایدن و شش مورد به نفع ترامپ است، که او را به عنوان نامزد حزب دموکرات، یک برتری کوچک برای پیروزی می بخشد. در سال ۲۰۰۰، او پیش‌بینی کرد که ال گور برنده انتخابات خواهد شد. ال گور آرای مردمی را به دست آورد، اما پس از تصمیم دیوان عالی برای جلوگیری از بازشماری آرای انتخاباتی فلوریدا (و چرخش آرای الکترال به سوی بوش با توجه به روش “همه مال برنده”)، انتخابات را به جورج دبلیو بوش باخت.

در پیش بینی لیختمن دو نکته بسیار مهم وجود دارد. اول، لیختمن بایدن را تنها با یک مزیت برتر از ترامپ فرض می کند و این امر حکایت از یک رقابت بسیار نزدیک بین دو نامزد دارد. رقابتی که با تلاش و ایجاد اختلافی کوچک در آرای مردمی هر ایالت، می تواند یک اختلاف بزرگ در مجموع آرای الکترال را همانند سال ۲۰۱۶ پدید آورد. دوم، اذعان لیختمن به اینکه این کلیدها می توانند جابجا شوند. یعنی ممکن است در اثر اتفاقاتی که می تواند در طی مدت باقی مانده تا انتخابات روی دهد، مکان ترامپ و بایدن در این سیستم تغییر کند و ترامپ را در نهایت پیروز انتخابات اعلام نماید.

پیش بینی دیگر توسط یک پروفسور علوم سیاسی به نام استونی بروک ارائه شده که به طور صحیح ۵ انتخابات از شش انتخابات ریاست جمهوری از سال ۱۹۹۶ را بطور صحیح پیش بینی کرده است. بر خلاف لیختمن، او معتقد است که ترامپ ۹۱ درصد شانس پیروزی در انتخابات نوامبر ۲۰۲۰ دارد. این مدل توانسته نتیجه را برای ۲۵ انتخابات از ۲۷ انتخابات از سال ۱۹۱۲، با توجه به داده های موجود از هنگام آغاز انتخابات مقدماتی درون حزبی، به درستی پیش بینی کند. این مدل همانند سیستم ابداعی لیختمن پیروزی ترامپ را در ۲۰۱۶ پیش بینی کرده بودند. نکته بسیار خیره کننده ای که در این مدل به چشم می خورد این است که این مدل نه تنها پیروزی ترامپ را پیش بینی می کند، بلکه آرای الکترال ترامپ که در سال ۲۰۱۶ تعداد آنها ۳۰۶ بود را به ۳۶۲ رای در سال ۲۰۲۰ در پیش بینی خود افزایش داده که جای تأمل دارد.

نکته مهمی که در این مدل نیز به آن اشاره می شود تأکید ویژه بر روی آرای الکترال است. در حقیقت این مدل به دست آوردن آرای مردمی بیشتر توسط بایدن را منکر نمی شود، بلکه با در نظر گرفتن واقعیت موجود، آنچه که با توجه به آن برنده نهایی معرفی خواهد شد را لحاظ می کند، یعنی آرای الکترال.

این تقریبا همان چیزی است که در ۱۹ آگوست نشست مجازی مجمع ملی حزب دموکرات نیز به آن اشاره داشت. او در این نشست اظهار می دارد که بایدن می تواند با سه میلیون رای بیشتر، بازنده انتخابات باشد (اشاره به وضعیت خود در سال ۲۰۱۶). همچنین در اظهار نظری دیگر چند روز بعد به بایدن توصیه می کند که در شب انتخابات و پس از بسته شدن پرونده آن تحت هیچ شرایطی شکست را نپذیرد.

به عنوان یک نتیجه کلی از بحث، می توان اینچنین گفت که از این دو اظهار نظر هیلاری کلینتون نیز می توان اینچنین برداشت کرد که اولا کلینتون رقابت بایدن با ترامپ را یک رقابت نزدیک همانند ۲۰۱۶ می بیند و احتمال می دهد که همان وضعیت دوباره رخ دهد و دوما، احتمال می دهد که اتفاقی همانند انتخابات سال ۲۰۰۰ روی دهد و ترامپ همانند جرج دبلیو بوش تلاش کند تا با شیوه هایی پر ابهام قدرت را در دست بگیرد.

در پایان باید گفت که آرای الکترال با توجه به روش “همه مال برنده” که می تواند تأثیری بسیار عمیق در نتایج نهایی داشته باشد، همچنان می تواند به عنوان فرشته نجات ترامپ تلقی شود و در نظر گرفتن یک باخت قطعی برای ترامپ صرفا با تکیه بر نظر سنجی های صورت گرفته (که بسیاری از آنها در ۲۰۱۶ زیر سوال رفتند) که پیشتازی بلا منازع بایدن را نشان می دهند، نمی تواند چندان عاقلانه و منطقی باشد. زمان باقی مانده، چرخش های بیشتری را در عوامل موثر بر انتخابات نشان خواهد داد.